O que hai un tempo se vía polas fírgoas vencelladas a unha casa editora esmorece para abrir unha ventá aos comentarios sobre temas culturais. Unha nova xeira agroma para este espazo. Co agradecemento aos lectores, sempre.
Miro Villar consegue con este Breizh, particularmente, volver interesarme polo xénero do haiku. Os seus poemas, exhibindo un dominio técnico extraordinario, destilan esencialismo, instantaneidade, sensibilidade, espiritualidade e reclaman lecturas suxestivas, golpes na conciencia máis alá do puramente paisaxístico, máis alá do escrito. Ao meu ver, un volume no ronsel do gran Novoneyra e doutros poetas que transitaron polo xénero con gran fortuna. Talvez un dos grandes libros deste ano. Parabéns! (Ramón Nicolás. LER ARTIGO COMPLETO). // "Escribir en Palestina non é chorar/ é soñar que viviches sen entender qué soñaches" (LER ARTIGO COMPLETO SOBRE pedras de Plastilina, de Moncho Iglesias)
