Non podería deixar de brindarlle a miña particular homenaxe a unha das figuras que construíu a cultura galega dende a xenerosidade, a través dos libros aos que hoxe de xeito imprescindible hai que botar man para ler a Galicia do exilio. Un home bo, un intelectual do país que contribuíu a facelo e proxectalo. A partir de agora probablemente lle sobren homenaxes, mais a mirada que eu lembro canto presentamos o libro de Montse é precisamente a da memoria, a da súa memoria que afortunadamente deixou escrita e pintada. Pero non sempre esa memoria é foi sostida e admirada cando el o precisou, cando o país que el tanto acariñou precisou del. Lembro perfectamente os teus ollos cheos de memoria e o teu sorriso irónico, doce e ferinte.
Ata sempre, don Isaac, e grazas polo teu legado, sempre indiscutible.
Ata sempre, don Isaac, e grazas polo teu legado, sempre indiscutible.
David G. Couso
