Dende as páxinas de Pintalabios Ana Cibeira reivindícase dúplice, híbrida e mestiza. Sobre dela “a tormenta de ser dúas:/ galega ou latina?/ da cámara ou da pluma?”.
Mais hai moitas outras fías neste tecido poroso e elástico que ganduxan os seus versos: a erótica do bico mordido, do beixo cinematográfico e a espada que fende o sexo dunha cincenta en chamas, serea punk que engulipa, devecida, os gochos velenarios do amante mariño. E tamén, xaora, a memoria solidaria coa traxedia cotiá que afoga os desfavorecidos, sexan estes tristes “espaldas mojadas” ou calquera outros oprimidos.
Ofidia, convulsa e inconformista, a Ana Cibeira de Pintalabios exhíbese “flor rara” dende os suxestivos collages que acompañan uns poemas nos que veste “nada lírica, seca de lama”, rompendo “a pel baixo terra”.
