Estraño e diverso resulta este poemario de Ramón Caride Ogando
(Cea,Ourense,1957),A chuvia humana, que parece formar círculo co seu
libro inicial,Paisaxe de verde chuvia,no que ao título se refire.O
que agora comentamos circula,nunha primeira parte,polas vías do haiku mostrando
reverberacións reveladoras:“A chuvia domundo/non sabe/a quenmolla”,máis tamén polos
carreiros do aforismo simpático: “O marketing/ vén sendo o lifting/das
novidades/ou sexa: o dos remakes”; ou do epigrama filosófico:“
O amor e o sexo/non son sinónimos:/ non hai centro sen beiras”. Así
decorren numerosas composicións deste breve volume, tratando temas diversos
que,conxuntamente,
conforman un catálogo dos malestares íntimos do poeta, mais tamén da súa
educación sentimental. Na segunda parte,“Pegadas
e ronseis”, atopamos os poemas de longo folgo e de maior expansión lírica.Deste
xeito,o primeiro deles,“Ourense, 1967”,desafaba a saudade dos anos
fuxidos:“Ourense,/néboa que rubía do Miño, sotanas e pedra gris.A nostalxia é
unha trampa/para os que cobran a nómina/polosméritos do esquezo./Morriña do
calendario/por un tempo que se foi/sen que nunca fora noso”.Así,entre os versos
e as sentenzas, se tecen e destecen as palabras,ceibes polos soutos da
melancolía.
