Este libro contén unha serie de emanacións vitais que, coma no caso
dos síntomas volcánicos, constitúen formacións de cinsa, pedra, lava e rocha
metamórfica. A “Cinsa”, escrita entre o ano 2004 e o 2010, poetiza o abandono
do mundo rural galego e o seu resistente corazón residual, en loita contra o
esquezo e o desleixo, e tentando sempre integrar a morte na vida e a vida na
morte. A “Pedra” foi experimentada como sentimento megalítico a través dunha
vida vivida en Bretaña, onde precisamente se escribiu o texto, en Roazhon, en
abril do ano 2005. A
“Lava” foi soñada desde a infancia no misterio de Pompeia, a onde viaxei en
febreiro do ano 2009, na procura do magma, ó encontro do enigma da beleza e do
amor. A “Rocha metamórfica” quere petrificar salvaxemente a linguaxe de Eros,
na celebración carnal antiplatónica.
