Santiago. "O meu libro A grafía dos mapas é a Crónica Poética dos Peliqueiros. Este libro naceu da Nada, do Amor, da Neve, e sobre todo naceu das cartas que Emilio Araúxo máis eu fomos debuxando ao longo de moito tempo (desde a morte de Novoneyra) co fume que queda no aire despois da morte das flores". Do intercambio de cartas, fotos e pensamentos ao longo de varios anos sae á luz A grafía dos mapas, o novo libro de Lupe Gómez, mestura de poesía, teatro, fotografía e ensaio. Un libro que supón un chanzo máis no compromiso social da autora, que se rebela contra perdas como a memoria, a desesperanza ante o futuro, o "cárcere" no que vive hoxe Galicia. "Disfrazarse -di a autora- é un xeito de manterse vivos na autenticidade". Editado por Toxosoutos, o libro preséntase
hoxe ás 20 horas na Libraría Pedreira de Compostela, nun acto no que a poeta de Fisteus estará acompañada polo editor, David G. Couso, a bailarina Branca Novoneyra e os músicos Xabier Díaz e Guille Fernández que interpretarán temtas de de Arrolos de salitre.
"Recordo empezar a escribirme con Emilio Araúxo cando morreu Uxío Novoneyra" -lembra Lupe Gómez- que fora cando escribira Poesía fea e el mo editara en Noitarenga. Araúxo mandábame fotos para facer poemas que publicar nos caderniños da súa editorial, Amastra-n-gallar. O ano pasado Toxosoutos interesouse no proxecto e así naceu este libro", marcado polo Entroido como símbolo da alegría pero tamén da crítica; un libro dual, que busca "as contradicións, os paradoxos que existen na vida".
Leitora "máis periódicos que de libros", a autora quere "que as preocupacións da sociedade entren no que escribo" e por iso A grafía dos mapas reflicte a crítica social desde unha ollada na que a nenez e a infancia están moi vivas.
No poema Xardín de Infancia, Lupe deita tamén críticas á educación dos nenos. "Si, son os nenos pero tamén Galicia, que está no cárcere. Os nenos están encarcerados porque non poden xogar na rúa, non poden expresarse nin falar, só lles ofrecemos as novas tecnoloxías e a televisión. É coma se lles pechasemos os ollos e non poden ver nin falar. Son nenos que están obrigados a ser produtivos como estamos obrigados os adultos tamén, a facer cousas. Pero en realidade non estamos vivindo senón pechando a vida", afirma a poeta quen reivindica a "nada, ese silencio, esa calma. É importante buscar a paz a través da literatura".
